Yulian Flavius Klavdius lat Flavius Claudius Iulianus Augustus 17 noyabr 331 Konstantinopol 26 iyun 363 Mesopotamiya Rom

Yulian, Flavius Klavdius (lat. Flavius Claudius Iulianus Augustus; 17 noyabr 331, Konstantinopol – 26 iyun 363, Mesopotamiya) — Roma imperatoru (361-363), neoplatonçu filosof və Xristianlığın tənqidçisi.

Flavius Klavdius Yulian
Flavius Claudius Iulianus

Roma imperatoru
361 – 363
Şəxsi məlumatlar
Doğum tarixi	331
Doğum yeri	Konstantinopol
Vəfat tarixi	26 iyun 363
Vəfat yeri	Mesopotamiya, İraq
Vəfat səbəbi	döyüşdə ölüm
Dəfn yeri	Tarsus
Fəaliyyəti	siyasətçi, filosof
Ailəsi	Konstantinlər sülaləsi
Vikianbarda əlaqəli mediafayllar

Həyatı

*Ioulianou autokratoros ta sozomena*, 1696

Munisipal kuriyaların hüququnu genişləndirmiş, vergiləri azaltmış, dəbdəbəli, cah-cəlallı saray həyatından imtina etmişdi.

Onun hakimiyyətə gəlməsindən öncə Xristianlıq dövlət dininə çevrilmişdir. Bundan sonra bütpərəst sayılan antik inanclar və fəlsəfələr təqiblərə məruz qalmışdır. Yulian isə bu prosesin qarşısını almağa çalışmışdır. O öncə xristian olmuş, ancaq sonra antik inancları qəbul edərək Yamblixin və Efesli Maksimin öyrəncisi olmuşdur. Buna görə də ona xristian ənənəsində Dinindən Dönmüş Yulian deyirlər.

Öz qısa hakimiyyəti dövründə (m. 361 – 363) Yulian bütün dinlərin bərabərliyini elan etmişdir. Onun əmrinə əsasən xristianlar bütpərəstlərdən ələ keçirtdikləri məbədləri və əmlakı kahinlərə qaytarmalı və məktəblərdə tədris sistemindən uzaqlaşdırılmalı idilər.

Onun məqsədi Xristianlığın təqibi deyil, onunla rəqabət apara bilən islahatlardan keçmiş antik dinin bərpa edilməsi idi. Ancaq, Yulian bu məqsədə çata bilməmişdir. Az sonra o İranla aparılan savaşda döyüşlərin birində öldürülmüşdür. Onun həmin döyüşdə öz xristian döyüşçüləri tərəfindən öldürüldüyü də güman edilir. Yulianın ölümündən sonra Xristianlıq yenidən dövlət dininə çevrilmiş və bu proses artıq geriyə dönməz olmuşdur.

Fəlsəfəsi

Antik fəlsəfə

Yunan fəlsəfəöncəsi dövrü
(e. ə. VII yüzilliyə qədər)

Orfizm • Homer • Hesiod • Ferekid • Yeddi yunan müdriki • Epixarm

Qədim yunan fəlsəfəsi
(e. ə. VII–IV yüzilliklər)

Milet məktəbi
Fales • Anaksimandr • Anaksimen

Elea məktəbi
Ksenofan • Parmenid • Eleyalı Zenon • Melissus

Müstəqil filosoflar
Heraklit • Anaksaqor • Empedokl

Pifaqorçular
Pifaqor • Filolaus • Hippas • Arxitas • Alkmeon

Qədim yunan atomçuları
Levkipp • Demokrit

Sofistlər

"Böyük" sofistlər → Protaqor • Prodikus • Qorqias • Hippias

"Kiçik" sofistlər → Trasimaxus • Likofron • Kritius • Alkidamas

Klassik yunan fəlsəfəsi

1. Sokrat və sokratçılar:
Kiniklər → Antisfen • Diogen • (Bion Boristenes) • (Kerkidas) • (Kratet və Hipparxia)
Kirenaçılar → Aristipp • Hegesias • Annikeris • Teodorus • Evhemerus
Meqaraçılar → Evklides • Stilpon • Evbulides • Diodorus Kronus
Eretriyaçılar → Elidalı Fedon • Eretriyalı Menedem

2. Platon və erkən platonçular:
Spevsippus • Ksenokrates • (Polemon) • (Krates) • (Heraklides) • (Eudoksus) • (Arkesilaus)

3. Aristotel və erkən peripatetiklər:
Teofrastus • Evdemus • Straton • Dikearxus • Aristarxus • Demetri • Aristoksenus

Ellinizm dövrünün fəlsəfəsi
(e. ə. IV–I yüzilliklər)

(Skeptisizm)
Pirron • Enesidemus • Aqrippa

Epikürçülük
Epikür • Lukretius

Peripatetizm

Rodoslu Andronikus

Platonizm

(Karneades) • (Kliptomaxus) • (Filon Larissalı)

'Stoaçılıq'

Erkən dövr → Kitiyalı Zenon • Xrisippus • Kleantes

Orta dövr → Panetius • Posidonius

Qədim Roma dövrünün fəlsəfəsi
I–V yüzilliklər

(Skeptisizm)
Sekst Empirik

Stoaçılıq

Seneka • Epiktet • Mark Avreli • Siseron

Peripatetizm
Afrodisialı Aleksandr

Orta platonizm
Alkinous • (Apuleyus) • Qalen • Plutarx • Maksim • Filon • Selsus • Teon

Neoplatonizm

Roma məktəbi → Ammonius Sakkas • Plotin • Porfirius • Amelius
Apameya məktəbi → Yamblix • Sopater
Perqama məktəbi → Sallustius • Yulian Avqust
Afina məktəbi → Afinalı Plutarx • Proklus • (Marinus) • (Simplikius) • (Damaskius)

İskəndəriyyə məktəbi → Hierokles • Hipatiya • İoann Filoponus

Antik dini təlimlər

Qnostisizm • Hermetizm • Mitraizm
Neopifaqorçuluq → Apollonius • Nikomaxus • Numenius • Moderatus

Erkən Xristian fəlsəfəsi

Klement • Origen • Avqustin Avrelius • Boesius • Saxta Dionisius Areopagit

Yulian həm də filosof olmuş, neoplatonizmin Perqama məktəbinin tanınmış nümayəndələrindən biri idi.

Xristianlığın güclənməsi zamanı yaşayan Porfirius, Yamblix, Proklus kimi yeni-platonçular antik dini zəmanəyə uyğunlaşdırmağa çalışırdılar. Onlar təktanrılığı özlərinə məxsus şəkildə təqdim etmiş, mənəvi və əxlaqi məsələlərə toxunmuşdular; bununla belə antik irslə bağlılıqlarını kəsməmiş, mistik fəlsəfələrə və teurgiyalara önəm vermişdilər.

Bir çox Şərq dinlərində günəş tanrılaşdırılırdı. O zaman Romada Mitra adlı İran tanrısının qnostik kultu yayılmış, bu din orduya və Romanın hakim dairələrinə nüfuz etmişdir. Yulian da günəşi tanrı hesab etmiş, onu təbiətin əsası və həyatın mənası kimi dəyərləndirmişdir. Ancaq onu gördüyümüz çıxan və batan günəşlə eyniləşdirmirdi. Yuliana görə gördüyümüz günəş həqiqi tanrı işığının qismən yansımasıdır (əks olunmasıdır). Həmçinin Yuliana görə ümumiyyətlə bizim gördüyümüz dünya həqiqət deyildir. Həqiqətə çatmaq üçün şeylərin həqiqi mahiyyətinə varmaq lazımdır. Mənəvi təkmilləşmə də bundan ibarətdir. Onun bu yanaşması Platonun ideyalar haqqında təliminə uyğun idi. Plotinin emanasiyasına uyğun olaraq Yulianın təlimində bütün tanrılar və mövcud olan varlıq günəş işığından yaranır.

Yulian zamanımıza yalnız bəzi “Xristianlara qarşı” kitabından fraqmentlər gəlib çatmışdır. Bu kitabda o, xristian rəvayətlərində olan məntiqi ziddiyyətləri açıqlayaraq Xristianlığın Tanrıdan gəlmədiyini sübuta yetirmək istəmişdir. Eyni zamanda o, yunan dinində də çoxlu məntiqsizliklərin və nağılların olduğunu etiraf etmişdir. Onun fikrincə yalnız Platon Tanrı, dünya və insan haqqında ən yetkin fikirlər irəli sürmüşdür. Yulian bu əsərdə Platonun fikirlərini Tövratın ayələri ilə müqayisə edərək onların yəhudi rəvayətlərindən daha üstün olduğunu iddia etmişdir.

Həmçinin bax

İstinadlar

Гревс И. М. Юлиан, Флавий Клавдий (rus.). // Энциклопедический словарь СПб: Брокгауз — Ефрон, 1904. Т. XLI. С. 333–341.
Юлиан. // Большая энциклопедия / red. S. Yuzhakov СПб.: Editorial Illustration, 1905. C. 20. S. 700.
Юлиан Отступник 2017-07-19 at the Wayback Machine // М. В. Белкин, О. Плахотская. Словарь «Античные писатели». СПб.: Лань, 1998.
Лосев А. Ф. История античной эстетики 2022-07-30 at the Wayback Machine. Том VII. М.: Искусство, 1988, s. 454-471.
Ранович А. Б. Первоисточники по истории раннего христианства. Античные критики христианства 2020-12-02 at the Wayback Machine. М.: Политиздат, 1990, s. 346-392.

Mənbə

Aydın Əlizadə. Antik fəlsəfə tarixi (PDF). 3 saylı Bakı Mətbəəsi ASC. 2016. s. 270-272. ISBN . 2016 tarixində (PDF). İstifadə tarixi: 2016-08-16.

Ədəbiyyat

Aydın Əlizadə. Antik fəlsəfə tarixi (PDF). 3 saylı Bakı Mətbəəsi ASC. 2016. s. 270-272. ISBN . 2016 tarixində (PDF). İstifadə tarixi: 2016-08-16.
Athanassiadi, Polymnia. Julian. An Intellectual Biography Routledge, London, 1992.
Bowersock, Glen Warren. Julian the Apostate. London, 1978.
Browning, Robert. The Emperor Julian, London, 1975.
Dodgeon, Michael H. & Samuel N.C. Lieu, The Roman Eastern Frontier and the Persian Wars AD 226–363, Routledge, London, 1991.
Gardner, Alice, Julian Philosopher and Emperor and the Last Struggle of Paganism Against Christianity, G.P. Putnam's Son, London, 1895. / . Downloadable at https://archive.org/details/julianphilosophe00gard.
Hunt, David. "Julian". In The Cambridge Ancient History, Volume 13 (Averil Cameron & Peter Garnsey editors). CUP, Cambridge, 1998.
Lascaratos, John and Dionysios Voros. 2000 Fatal Wounding of the Byzantine Emperor Julian the Apostate (361–363 A.D.): Approach to the Contribution of Ancient Surgery. World Journal of Surgery 24: 615–619
Murdoch, Adrian. The Last Pagan: Julian the Apostate and the Death of the Ancient World, Stroud, 2005,
Neander, August, The Emperor Julian and His Generation, An Historical Picture, translated by G.V. Cox, John W. Parker, London, 1859. / . Downloadable at https://archive.org/details/emperorjulianan01neangoog.
Rendall, Gerald Henry, The Emperor Julian: Paganism and Christianity with Genealogical, Chronological and Bibliographical Appendices, George Bell and Sons, London, 1879. / . Downloadable athttps://archive.org/details/emperorjulian00rend.
Rohrbacher, David. Historians of Late Antiquity. Routledge: New York, 2002.
Smith, Rowland. Julian's gods: religion and philosophy in the thought and action of Julian the Apostate, London, 1995.
История упадка и разрушения Римской империи. Том 3.
Бенуа-Мешен Ж. Юлиан Отступник, или Опаленная мечта (L’empereur Julien ou le rêve calciné). (Серия «ЖЗЛ»)
Император Юлиан // Традиция и Европа. — Тамбов, 2009. — С. 25-28. — .

Xarici bağlantılar

Laws of Julian. Two laws by Constantius II, while Julian was Caesar.
Imperial Laws and Letters Involving Religion, some of which are by Julian relating to Christianity.
A 4th century chalcedony portrait of Julian, Saint Petersburg, The State Hermitage Museum.
Julian's Spin Doctor: The Persian Mutiny 2016-03-04 at the Wayback Machine, Article by Adam J. Bravo.
Rowland Smith's "Julian's Gods", Review by Thomas Banchich.
Excerpt from by Adrian Murdoch, The Last Pagan 2008-06-26 at the Wayback Machine at the California Literary Review.
The Julian Society. A society of pagans who admire Julian.
THE EMPEROR JULIAN, PAGANISM AND CHRISTIANITY 2015-03-02 at the Wayback Machine., In BTM Format.
Julian the Apostate why he was important, and his place in world history

[_b060f649d75dde3a-1] Гревс И. М. Юлиан, Флавий Клавдий (rus.). // Энциклопедический словарь СПб: Брокгауз — Ефрон, 1904. Т. XLI. С. 333–341.

[_05242d5d7ec58819-2] Юлиан. // Большая энциклопедия / red. S. Yuzhakov СПб.: Editorial Illustration, 1905. C. 20. S. 700.

[3] Юлиан Отступник 2017-07-19 at the Wayback Machine // М. В. Белкин, О. Плахотская. Словарь «Античные писатели». СПб.: Лань, 1998.

[4] Лосев А. Ф. История античной эстетики 2022-07-30 at the Wayback Machine. Том VII. М.: Искусство, 1988, s. 454-471.

[5] Ранович А. Б. Первоисточники по истории раннего христианства. Античные критики христианства 2020-12-02 at the Wayback Machine. М.: Политиздат, 1990, s. 346-392.